پزشکان گیل

در این شماره سومین ویژه‌نامه‌ی درمان و درمانگران ترک اعتیاد در استان گیلان (درمان اعتیاد: راه و بی‌راه…) را منتشر می‌کنیم. این ویژه‌نامه با همکاری و سفارش شورای هماهنگی انجمن‌های پزشکان عمومی گیلان و پس از بحث‌های مفصل در آن شورا انتشار می‌یابد و پیش از این پنج مقاله در آن منتشر شده و رییس شورای هماهنگی در نخستین مقاله هدف از انتشار آن را روشن کرده است: 
شماره‌ی ۱۱۱:
دستی که به دوستی دراز کرده‌ایم…/ دکتر مهران قسمتی‌زاده
تاریخچه‌ی ۱۵ سال درمان سوءمصرف مواد در استان گیلان/ دکتر رقیه حج‌فروش
متادون و درمان نگهدارنده با آن/ دکتر رقیه حج‌فروش
شماره‌ی ۱۱۲:
سرگذشت شربت تریاک/ دکتر الهام شاهرخی
تهدیدها را به فرصت تبدیل کنیم/ دکتر رقیه حج‌فروش.
سه نویسنده‌ی این پنج مقاله همگی از فعالان انجمن‌های پزشکان عمومی و- به‌اذعان دوست و دشمن- از بهترین درمانگران سوءمصرف مواد در سطح استان هستند. دو مقاله‌ی این شماره را هم دو تن از همین همکاران نوشته‌اند، اما… قرار ما این نبود!
انتشار این ویژه‌نامه در شرایطی برنامه‌ریزی شد که هم ماهنامه‌ی «پزشکان گیل» و هم شورای هماهنگی انجمن‌های پزشکان عمومی گیلان به‌ویژه در یک سال گذشته از دو سو تحت فشار برای انتشار مطالبی درباره‌ی کلینیک‌های درمان سوءمصرف مواد قرار داشتند: از یک‌سو برخی از همکاران مخالف یا منتقد درمان نگهدارنده در این کلینیک‌ها، فعالان انجمن و به‌ویژه مدیر مسوول «پزشکان گیل» را متهم می‌کردند که چشم بر کژی‌ها و انحرافات پدید آمده در این عرصه بسته‌اند و «کاری نمی‌کنند»؛ از سوی دیگر، برخی همکاران درمانگر اعتیاد نیز مسوولان انجمن و مجله را متهم می‌کردند که در عرصه‌های صنفی و رسانه‌ای دستی دارند ولی قدمی در دفاع از هویت و حیثیت حدود ۳۰۰ همکار شاغل در این کلینیک‌ها (در سطح استان) برنمی‌دارند.
این بود که با همفکری مسوولان شورای هماهنگی، تصمیم گرفتیم که انتشار این ویژه‌نامه را به‌صورت یک «پروسه» ببینیم نه «پروژه»؛ یعنی به‌جای این‌که یک شماره‌ی خاص را بدان اختصاص و برای آن به نویسندگان مورد نظر سفارش مقاله و مصاحبه‌هایی در ارتباط با آن ترتیب دهیم، انتشار آن را در حجمی کمتر و در چند شماره‌ی پی‌درپی ادامه دهیم و با انتشار یک فراخوان در شماره‌ی نخست، فرصتی فراهم کنیم که همه‌ی دست‌اندرکاران و منتقدان بتوانند جایی برای رساندن حرف‌های خود به گوش دیگران داشته باشند. آن فراخوان در شماره‌ی نخست در همان مقاله‌ی دکتر قسمتی‌زاده منتشر شد ولی تابه‌حال از هیچ‌یک از دو سو پاسخی نرسیده است.
اگر خوش‌بین باشیم، باید این بی‌اعتنایی را به «ساعت شلوغی» فعالیت‌های صنفی (انتخابات نظام پزشکی و…) و تعطیلات نوروزی نسبت دهیم و همچنان منتظر باشیم، اما این خوش‌بینی هم حدی دارد! موضوع مورد بحث هم کم‌اهمیت نیست و ابعاد پزشکی، اجتماعی، صنفی و اخلاقی‌اش بخش بزرگی از مردم و جامعه‌ی پزشکی را درگیر کرده است و می‌دانیم که جامعه‌ی پزشکی توان و صلاحیت روشن کردن این ابعاد و برطرف کردن مشکلات پیش‌آمده را دارد. پس اگر فکر می‌کنید نظری، اطلاعی، انتقادی، پیشنهادی درباره‌ی «روش‌های ترک، مشکلات درمان و درمانگران و سایر مسایل پزشکی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، قضایی و… مربوطه» دارید، بشتابید. خط‌ها از هم‌اکنون باز است و پذیرای آرا و مقالات روشنگر شما!