پزشکان گیل

صاحب آن‌همه گفتار امروز
سائل فاتحه و یاسین است

دکتر علیرضا اولنگیان، انسانی شریف، پزشکی حاذق و رفیقی شفیق روی در نقاب خاک کشید.
آن‌قدر زیبا می اندیشید و زیبا می‌نوشت که این قلم را توان وصف او نیست.
گاه یادداشت‌ها و نامه‌هایی با هم رد و بدل می‌کردیم. بخشی از یکی از نامه‌‌ها و شعری از شعرهای زیبایش را که یقین دارم هیچ‌کدام را جایی منتشر نکرده است، به‌یاد او این‌جا می‌آورم تا جبران قصور این قلم کرده باشم:

... آن‌چه به واژه‌ها غنا می‌بخشد ترداف آهنگین و بدون هدف آن‌ها نیست.
تنها روحی که به آن‌ها القا شده، روحی که نویسنده با برخورداری از بینش و آگاهی یا احساسی عمیق به آن‌ها دمیده به اثر ارزش می‌بخشد و واژه‌ها پلی خواهد شد که نویسنده احساس خود را، درک خود را به خواننده از طریق آن‌ها می‌رساند و گاه حتی چند کلمه‌ی بدون آهنگ و بدون ترادف آن‌چنان روحی عمیق در خود پنهان کرده که خواننده را مبهوت و متعجب می‌سازد و شعر همین است! بدون غل و غش، بدون رنگ و ریا و واژه‌ها به‌سان رابطی مستقیم از قلبی به قلب دیگر.

۱
… هر رابطه‌ای با یک نگاه آغاز می‌شود
چشم‌ها گاه پیام‌آور هزاران حرف، هزاران غزل
در عجز و ناتوانی بیان‌اند
در سکوتی که تنها چشم‌ها حرف می‌زنند…
نگاه‌ها، چشم‌ها
اولین و آخرین
حرف‌های یک رابطه‌اند.
۲
کاش می‌توانستم دوباره بگویم: سلام بر زندگی!
کاش می‌توانستم یک بار دیگر زاده شوم
که تکامل بازتاب پردازش مرگ‌ها و زایش‌هاست
مرگی که بن‌بست یک اندیشه است
و زایشی که میلاد اندیشه‌ای دگر!

دکتر علیرضا اولنگیان تهرانی در سال ۱۳۴۵ در شهرستان رشت متولد شد. پس از گذراندن تحصیلات متوسطه، با رتبه‌ی ۱۳۰ در رشته‌ی پزشکی دانشگاه شهید بهشتی تهران پذیرفته شد و بعد از طی دوران سربازی، طرح و یک دوره مطب‌داری در رشت، مجدداً با رتبه‌ی ممتاز راهی آن دانشگاه شد تا دوره‌ی تخصص بیهوشی را بگذراند. در آزمون پایانی این رشته موفق به کسب رتبه‌ی دوم شد و برای ادامه‌ی خدمت ابتدا شهر زابل در استان سیستان و بلوچستان را برگزید و در نهایت این‌بار به‌عنوان عضو هیات علمی به دانشگاه شهید بهشتی بازگشت. درگذشت این همکار ارجمند را به خانواده‌ی گرامی ایشان، به‌ویژه همسرشان خانم دکتر کتایون هریالچی و آقایان دکتر احمد و دکتر کیوان هریالچی- پدر و برادر همسر ایشان- و سایر بازماندگان تسلیت می‌گوییم.