پزشکان گیل

سلامت فدای سیاست
آن‌چه مسلم است آلودگی در هر نوعش که باشد برای سلامتی زیان‌آور است و تلاش مجموعه‌ی جامعه‌ی پزشکی در جهت تامین سلامت انسان‌هاست و در این راستا ارگان‌ها و نهاد‌های دیگر نیز نقش‌آفرین هستند، از جمله در تهیه و توزیع مواد غذایی و نظارت بر آن.
در سال‌های اخیر عناوین متعددی که سبب تهدید سلامت انسان‌ها می‌شود مطرح شد، ولی بعضی از آن‌ها بیشتر جلب توجه می‌کند از جمله گوشت‌های آلوده، برنج‌های آلوده، آب‌های آلوده و امواج مضر که حساسیت عموم جامعه را نیز در بر دارد. متاسفانه برخورد غیرکارشناسی و اولویت دادن مسایل حاشیه‌ای سبب شده است که به‌راحتی و بدون سروصدا سلامت را فدای سیاست کنند.
نکته‌ی بعدی سیاست‌بازی مسوولان است که به‌جای سلامت، سیاست می‌ورزند و متاسفانه پزشکان مسوول نیز در این مجموعه قرار می‌گیرند و به‌راحتی آموخته‌های علمی و آموزهای دینی و… خود را در راه سیاست‌ورزی فدا می‌کنند و کار به‌جایی می‌رسد که وزارتخانه‌ای که مسوول اصلی اعلام نظر در رابطه با آلودگی‌هاست سکوت می‌کند و دستگاه‌های غیرمرتبط در رابطه با آب آشامیدنی نظر کارشناسی می‌دهند.
وزارت بهداشت به‌عنوان مسوول اصلی سلامت جامعه چرا با شجاعت اعلام نمی‌کند که آیا برنج‌ها آلوده هستند یا نه؟ آب‌های آشامیدنی مضر هستند یا نه؟ آیا امواج برای مقابله با شبکه‌ی ماهواره‌ای مضر هستند یا نه؟
نتیجه‌ی منطقی از سکوت مسوولان بهداشت این است که گوشت‌های آلوده بی‌ضرر هستند، آرسنیک برنج‌های خارجی سبب رشد جسمانی می‌شوند، بیشتر آب‌های آشامیدنی مقوی هستند و…
و سرانجام آن‌چه سبب تهدید سلامت مردم می‌شود نه گوشت‌ها، برنج‌ها و آب‌های آلوده، بلکه دست‌های آلوده است که باید مراقب آن‌ها باشیم.

سفید کمرنگ
در تقسیم روزهای سال یک روز هم به پزشکان رسید که جای شکرش باقی است و هر ساله مراسم در این رابطه برگزار می‌شود و مسوولان محترم دولتی داد سخن از فضایل پزشکان و حرفه‌ی پزشکی می‌دهند و مسوولان محترم نظام پزشکی هم گزارش فعالیت و پزشک نمونه و…
البته این‌گونه مراسم لازم است، اما این هیجان تا سال بعد فروکش می‌‌کند و همکاران نیز نسبت به این مراسم واکنش‌های متفاوتی نشان می‌دهند و تنها چیزی که در این‌گونه مراسم کمتر به آن توجه می‌شود، مسایل و چالش‌های جامعه‌ی پزشکی است. بخشی از این چالش‌ها با مقامات دولتی و بخشی هم درون سازمانی است که به‌علت شرایط خاص اجتماعی و شرایط خاص‌تر جامعه‌ی پزشکی، خیلی از همکاران در جریان دقیق این مشکلات و چالش‌ها نیستند.
یکی از وظایف برگزارکنندگان روز پزشک، علاوه بر مسایل کلیشه‌ای که در بالا ذکر شد، آگاه کردن بدنه‌ی جامعه‌ی پزشکی نسبت به مشکلات پیش‌ رو است که کمتر به آن توجه می‌شود.
در این مراسم کسی نمی‌پرسد که وضعیت پزشکان عمومی چگونه است و متولیان بهداشت و درمان چه رفتار تحقیرآمیزی نسبت به این همکاران دارند (که نمونه‌ی آن طرح پزشک خانواده است). کسی نمی‌پرسد که آینده‌ی بیمارستان‌های دولتی چه خواهد شد. کسی نمی‌پرسد که چگونه نمایندگان مردم در خانه‌ی ملت درصدد عقیم کردن قانون نظام پزشکی هستند که خود مصوب کرده‌اند. کسی نمی‌پرسد که وزارت رفاه و سازمان‌های بیمه‌گر چگونه از جامعه‌ی پزشکی بیگاری می‌کشند و استثماری نوین را پایه‌گذاری کرده‌اند. کسی نمی‌پرسد که محافل خودسر قوه‌ی قضاییه چه برخورد نامناسبی با پزشکان می‌کنند که نمونه‌های آن را در غرب و شمال کشور در برخورد با روسای سازمان نظام پزشکی دیده‌ایم.
کسی نمی‌پرسد اگر اعتراض بازاریان محترم نبود آیا سازمان نظام پزشکی می‌توانست با امور مالیاتی توافق کند؟ کسی نمی‌پرسد که تا کی شمشیر تعرفه‌‌ها باید بالای سر پزشکان باشد و ما چوب تعداد اندکی از همکاران منفعت‌طلب را بخوریم.
آن‌چه مسلم است در رابطه با مسایل ذکر شده یک پاتولوژی مشترک وجود دارد و آن عدم واکنش مناسب سازمان و همچنین تک‌تک اعضا و در واقع موضع منفعلانه‌ی جامعه‌ی پزشکی است.
عوامل مختلفی از جمله مسایل فرهنگی، سیاسی و… دخیل هستند که نقش آن‌ها غیرقابل انکار است، ولی واکنش مسوولان محترم سازمان، به‌خصوص اعضایی که مشترکاً در سازمان و ارکان قدرت دخیل هستند، تامل‌برانگیز است و این سیکل معیوب با عدم پاسخگویی مناسب ارکان سازمان به بدنه‌ی سازمان تکمیل می‌شود.
و سرانجام به جایی می‌رسیم که به‌راحتی از گرفتن حق قانونی خود صرف‌نظر می‌کنیم و در سال‌های نه‌چندان دور شاهد آن خواهیم بود که سفیدجامگان کشور به حاشیه رانده می‌شوند و رنگ سفیدشان کم‌رنگ می‌شود تا حدی که سایه‌ای از جامعه‌ی پزشکی نیز باقی نخواهد ماند.
آن‌چه بیان شد، دل‌نوشته‌ای است برای همکاران عزیز… چشم‌ها را باید شست…

دکتر علیرضا رادپور
متخصص رادیولوژی
نشانی: چالوس، خیابان گلسرخی، ساختمان یاس
تلفن: ۲۲۴۳۲۰۰-۰۱۹۱

Email: b.radpour@gmail.com