پزشکان گیل

قدری متفاوت با همه/ دکتر امید زرگری

بدست پزشكان گيل • 11 نوامبر 2012 • دسته: صفحه‌ آخر

اسم فیلیپ راث را قبلاً شنیده بودیم. در واقع می‌دانستیم که در میان نویسندگان معاصر آمریکا به‌قول معروف سرش به تنش می‌ارزد و برای خودش آدمی‌ست! به‌همین جهت تا چشم‌مان به «یکی مثل همه» افتاد، بی‌درنگ خریدیم و خواندیم!
قصه‌ی «یکی مثل همه» با مراسم تشییع جنازه‌ی مرد اول داستان در گورستانی نیمه متروکه در نیوجرزی آغاز می‌شود و بخش‌هایی از مقاطع مختلف زندگی او را دربر می‌گیرد. در واقع بخش قابل توجهی از پس‌زمینه‌ی قصه در مورد بیماری‌هایی است که متوفی با آن درگیر بوده است؛ از فتقی که به‌خاطر آن در بیمارستان بستری شده تا جراحی‌های متعدد بعدی در میان‌سالی و کهن‌سالی… هر چند اوج قصه از نظر ما چند مکالمه‌ی تلفنی پایان داستان است؛ مکالماتی با همسر دوست تازه درگذشته، با دوست دیگری که به سرطان مبتلا شده است و در روزهای پایان عمرش چشمه‌ی الهامش دوباره جاری شده و شروع به نوشتن کرده و به‌قول خودش پشت هر چیز را می‌بیند!… و تلفنی دیگر به دوست دیگری که به افسردگی شدید مبتلاست و چند روز بعد خودکشی می‌کند…
خلاصه،‌ قصه مجموعه‌ی تالمات کمابیش مدام متوفی است، با اندک شادی‌هایی در فواصل این تالمات؛ درست مثل زندگی همه‌ی ما، آکنده از دردی مستمر با دل‌خوشی‌هایی جزیی!
«یکی مثل همه» را پسندیدیم، اما در حین خواندن دایم به یاد یکی بودیم که «قدری متفاوت با همه» بود! دکتر کاظم صیانتی، دوست عزیزی که سال‌ها در جنگ با بیماری‌های مختلف بود و همواره پیروز سرافراز این نبرد! هفته‌های اخیر هم دوباره در بیمارستان بستری شده بود و طی همین چند هفته هم چند بار دیگر زیر تیغ جراحی رفته بود، هر چند دیگر واضح بود که حال و حوصله‌اش از این بازی سر رفته است! در هر حال اگر کتاب در مورد بیماری و مرگ هم نبود، ما باز یاد کاظم می‌افتادیم. چرا که اصلاً هر وقت کتاب جدیدی می‌خریم و می‌خوانیم، چنان‌چه محظوظ شویم یاد آدم‌های کتاب‌خوانِ دوروبرمان می‌افتیم و یکی از این آدم‌ها هم همیشه کاظم بود؛ شاید حرفه‌ای‌ترین آدمِ این کار، کتاب‌خوان، کتاب‌شناس و کتاب‌باز!
بنا نداریم حال که از میان ما رفته است در مورد سجایای اخلاقی‌اش بنویسیم چرا که نتیجه‌ی آن حداقل با سلیقه‌ی ما جور درنمی‌آید. دوستان نزدیک‌تر به او حتماً در موردش خواهند نوشت… واقعیتش را بخواهید، در کمال بی‌انصافی و خودخواهی و در نهایت اندوه باید بگوییم ما بیش از همه‌چیز دل‌مان برای خودمان می‌سوزد! چرا که مطمئنیم جای خالی او در قلب و ذهن ما تا ابد پر نخواهد شد. روحش شاد!