پزشکان گیل

من و باب/ دکتر امید زرگری

بدست پزشكان گيل • 17 مارس 2015 • دسته: صفحه‌ آخر

سال‌ها پیش- خدایش رحمت کناد!- پسرعمویی داشتیم که از‌‌ همان دوران نوجوانی در مدرسه‌ای شبانه‌روزی در لندن تحصیل می‌کرد و هر بار که به ایران بازمی‌گشت، طبیعتاً برای ما که تنها هنرمان حفظ کردن پایتخت‌های ممالک دنیا بود، حکم مسافری بازگشته از مریخ را داشت.
یادم است در آخرین بازگشتش به‌همراه خود پوستری از آدمی با موهای عجیب هم با خود آورده بود… که می‌گفت خواننده است و خیلی طرفدار دارد. نوار ویدیویی هم از خواننده‌ی موی گره کرده با خود آورده بود که چون وی‌اچ‌اس بود، ماه‌ها خانه به خانه به‌دنبال ویدیویی که بتوانیم ببینیمش گشتیم و آخر سر هم ناکام ماندیم. (اگر به‌خاطر داشته باشید، آن زمان‌ها هر که هم ویدیو داشت- که البته مجاز نبود- ویدیوی تی‌سون داشت که مختص فیلم‌های بتا ماکس بود…).
بگذریم، به‌هرحال کم‌کمک فرهنگ ما هم کمی ارتقای مرتبه پیدا کرد و ملتفت شدیم خواننده‌ی مو گره کرده‌ی مزبور، اهل جاماییکاست و سبک «رگه» را با نام او می‌شناسند. به‌تدریج برای ما که آن زمان همگی عاشق چه گوارا بودیم، گوش دادن به موزیک باب مارلی هم جزو کلاس در آمد… و طبق معمول خیلی زود احساس کردیم با هم فامیل هستیم! تازه با باب یک وجه مشترک دیگر هم داشتیم و آن این‌که هر دو عاشق فوتبال بودیم… از همه‌ی این‌ها گذشته موزیک باب مارلی یک مزیت دیگر هم داشت، این‌که از نفهمیدن اشعارش دچار عذاب وجدان نمی‌شدیم، چرا که در این نفهمی تنها نبودیم!… در واقع، خیلی از اوقات از یک شعر بلند فقط ترجیع‌بندش را می‌فهمیدیم… تازه گاهی اوقات آن را هم نصفه و نیمه. من‌باب مثال خاطرمان هست از یک آهنگ، فقط GET UP، STAND UP را متوجه می‌شدیم و تازه سال‌ها بعد بود که متوجه کلمات بعدی شدیم: FOR YOR RIGHT (خلاصه‌اش یعنی این‌که سر حقت بایست). با تمام نفهمی‌مان اما این را متوجه می‌شدیم که طرف هم مثل ما ناراضی‌ست و ناراضی‌های هوادار هم زیاد دارد.
به‌هر روی این را نوشتیم که به‌جای کتاب، این‌دفعه تماشای فیلمی را به شما پیشنهاد کنیم: «مارلی!» اگر هوادارش باشید، لذت خواهید برد و اگر نباشید، در حین دیدنش می‌توانید قیمت دلار را چک کنید! در هر حال بهتر از تماشای مسابقات فوتبال لیگ بر‌تر است.
این‌ها را که می‌نویسیم، به این فکر می‌کنیم که این نوشته چقدر ممکن است با رویدادهای همزمان ما بیگانه به‌نظر برسد. یاد این می‌افتیم که در آن سال‌های دانشجویی که سال‌های موشک و اورکت سربازی و صف و سهمیه و… بود، دوستی هم داشتیم که کاری به این حرف‌ها نداشت و تکیه کلامش هم این بود که تمام زندگی برایش در «خودش!»، جورج (منظورش جورج مایکل بود) و گیتارش خلاصه می‌شود. از این شباهت حال‌مان بد می‌شود. اما باور بفرمایید «حکایت ما چیز دیگری‌ست»!