پزشکان گیل

یکی از بیننده‌ها زنگ زده بود یا پیامک زده بود به اینانلو توی برنامه‌ی صبح تلویزیون که بهمان‌جا دارن ساخت‌وساز می‌کنن و زدن دخل فضای سبز رو درآوردن و بیا و گزارش تهیه کن و چی و چی.
اینانلو هم که معرف حضور همه‌اس؛ یه آدم نازنین عشق طبیعت با آن صدای بم آهنگین و سبیل‌های قاجاری‌اش یه هیبتی داره که نگو. آقا، داغ کرد دیگه! گفت: «ما که این‌جا زرخرید کسی نیستیم. پول‌مونو می‌گیریم، کارمونو می‌کنیم، حالا یه‌کم بیشتر. این‌جوری‌هام نیست که شما پا رو پا بندازی و قهوه‌تو بخوری و بگی بیا یه زنگی، پیامکی بزنیم به این برنامه و ما هم بگیم وای شما چقدر آقایی که تحویل‌مون گرفتی و رو چشم‌مون و چی و چی. یه دوربین بگیر دستت یا حتی با دوربین تلفن همراهت، چند تا عکس و فیلم بگیر از این جایی که می‌گی و بفرست. ما هم پخش می‌کنیم. کارمونه. اما خودتم و خودتونم باید یه‌هوا بجنبین و هی منتظر این و اون نباشین و غُر بزنین که چی و چی…»
کیف کردم از این برخورد. راس می‌گه. همیشه‌ی خدا دو قورت و نیم‌مون باقی‌یه. قدم از قدم برنمی‌داریم، هی نق می‌زنیم می‌گیم چرا این «انجمن» این‌جوریه و اون «سازمان» اون‌جوری و آن «اداره» این ریختی‌یه. دریغ از یه نمه همت… نفسش حق.