پزشکان گیل

اندر ستایش حال!/ دکتر امید زرگری

بدست پزشكان گيل • 17 مارس 2015 • دسته: صفحه‌ آخر

گذشته به درد ما نمی‌خوره، آینده پر دلواپسی‌یه. فقط حال واقعی‌یه. این‌جا و اکنون. دم را دریاب.
سال بلو

یکم. لابد شما هم این ای‌میل «آن‌ها که مانده‌اند و آن‌هایی که رفته‌اند» را دریافت کرده‌اید. این‌که چه کسی کار درستی انجام داده است، بحث ما نیست. دوستی داریم که سال‌هاست جلای وطن کرده، اما مثل خیلی دیگر از هموطنان‌مان هر روز به‌عشق چای لاهیجان و پنیر لیقوان و نون سنگک از خواب بیدار می‌شود و در آرزوی مدام دیدار دوستان و اقوام، روز را به‌پایان می‌رساند. او هم همچون بسیاری دیگر از مهاجران، پیگیر‌تر از ما ماندگان این خاک، اخبار مملکت را دنبال می‌کند. هر وقت هم که زلزله‌ای، سیلی یا بلایی دیگر نازل می‌شود یا هر وقت که به‌هر دلیل برق یا آب و… قطع می‌شود فوری و با نگرانی جویای حال ما می‌شود. بار آخر برای این‌که خیالش را راحت کنیم برایش توضیح دادیم که در این مملکت اساساً صندلی کافی برای همه‌ی امکانات من‌جمله آب و برق و اینترنت و… وجود ندارد، این است که به‌طور دوره‌ای یکی از این‌ها باید نباشد! تا مادامی که اکسیژن وارد این بازی نشده، زندگی به‌شکل مهیجی ادامه دارد. اتفاقاً همه به این اوضاع به‌شکلی عادت کرده‌ایم و از لذایذ غیرقابل پیش‌بینی آن محظوظ!

دوم. اما آن‌چه از این امکانات مهم‌تر است، یافتن راه زندگی کردن در حال و لذت بردن از آن است. اخیراً کتابی از سال بلو خواندیم به نام «دم را دریاب». بلو خیلی ساده آدم‌ها را به دو دسته تقسیم می‌کند: «یه دسته که می‌خوان زندگی کنن، و یه اکثریت قریب به‌اتفاق که نمی‌خوان.» دم را دریاب رمان کوتاهی است از یک روز زندگی مردی شکست خورده. این داستان که نهایتاً با گریه‌ی غیرقابل وصف این مرد جدا مانده از هر چیز، در مراسم ترحیم مردی که او اصلاً نمی‌شناسد، پایان می‌یابد، همچون کتاب دیگر سال بلو یعنی «هدیه‌ی هومبولت» به‌نوعی مقایسه‌ی افراد بازنده و برنده‌ی دنیای ما به‌‌همان معنای امروزی آن است. اما با خواندن کتاب این شک برای خواننده پیش می‌آید که شاید اساساً تعاریف برنده بودن و بازنده بودن چیز دیگری باشد. سال بلو از معدود نویسندگانی است که پولیتزر و نوبل و چند جایزه‌ی دیگر را با هم برده است. دم را دریابید و «دم را دریاب» را بخوانید! ارزشش را دارد!