پزشکان گیل

نوشتن مطلب در محضر اساتید ادب و سخن کار مشکلی است و از عهده‌ی حقیر خارج است. همین‌قدر می‌دانم «به دنیایی که نامردان عصا از کور می‌دزدند» و آپاندیس آپاندیسیت نشده نیاز به جراحی پیدا می‌کند و دختر ۲۰ ساله با توان زایمان طبیعی باید سزارین شود و برای درمان و تشخیص یک مورد بیماری، بیمار نگون‌بخت باید به چندین متخصص و چندین آزمایش تشخیصی حواله داده شود و آن‌گاه از نداری و ناتوانی وبال اطرافیانش شود، وجود دکتر تائب‌‌ها که با کمترین امکانات بوعلی‌وار با مداوای هر نوع بیماری در درمانگاه‌های دولتی با مناعت طبع و بهره‌مندی از کمترین مسایل مادی دست و پنجه نرم کردند جای ستایش دارد.
من چون نزدیک به ۵۰ سال شاهد کارها و خدمات عزیزانی چون دکتر تائب‌ها بودم، به‌جرات می‌توانم بگویم که این عزیزان بدون چشمداشتی، صادقانه و عاشقانه در خدمت مردم بودند و با دردمندان آشنایی داشتند و خود را موظف به خدمت به مردم می‌دیدند. برای ایشان فرق نمی‌کرد که نوع بیماری بیماران چه باشد؛ اگر برای بیماری خطر نیستی وجود داشت، شجاعانه با همه‌ی توان و هستی خود دست به اعمالی می‌زدند که برای ایشان مخاطرات فراوان داشت، اما چون قصدشان نجات جان بیمار بود، از پیامدهای ناگوار ترسی نداشتند. لذا در قلب مردم بودند و احترام مضاعفی بین اقشار جامعه داشتند و مورد تکریم و احترام ویژه بودند.
دکتر تائب عزیز و ادیب و موقر و متین همان‌گونه زیست که همه‌ی خوبان آرزویش را داشتند. او در شرایط دشوار و کمبود همکار، به‌جای چند پزشک به همشهریان خود خدمت کرد و خوش‌نام زیست. خداوند ۱۰۰ سال دیگر به‌سلامت بداردش.
* مدیر درمان اسبق بهداشت و درمان استان گیلان