پزشکان گیل

آیا جالب نیست که در فاصله‌ی کوتاهی دو کتاب از دو سبک کاملاً متفاوت بخوانید و بعد بین آن‌ها رابطه‌ای پیدا شود؟!
داستان از این‌جا شروع شد که ما داشتیم بررسی می‌کردیم ببینیم نحوه‌ی گفتن یک خبر پزشکی به بیمار ایرانی با بیمار فرنگی چقدر متفاوت است. سخن از درستی یا نادرستی نیست؛ تنها بحث تفاوت‌ها در میان است. در فرنگ من‌باب مثال وقتی تست بارداری خانمی مثبت می‌شود، به تمام فک و فامیل تلفن می‌زند و اطلاع می‌دهد و آن‌ها هم متقابلاً خوشی می‌کنند و تبریک می‌فرستند. در ایران خانم باردار تا ماه نهم هم سعی در مخفی کردن بارداری خود دارد. در مورد اخبار بد هم اوضاع به‌همین منوال است. بیماران ما غالباً دوست ندارند اخبار بد را باور کنند؛ حتی فراتر از آن، دوست ندارند به آن گوش کنند! و این حتی در مورد مسایل کم‌اهمیت پزشکی هم مصداق دارد. اکثراً (با تاکید بر وجود اقلیتی متفاوت) دوست دارند فریفته شوند تا این‌که حقیقت را بشنوند. برای همین هم هست که بازار نسخه‌های ماهواره‌ای همواره در این مملکت داغ بوده است. فلسفه‌ی ساده‌ای هم دارد: «پول می‌دهم تا فریفته شوم، چرا که این کار حس خوبی به من می‌دهد!»
… در هر حال در راستای بررسی خودمان به شعری از ریموند کارور برخوردیم؛ شعری که ظاهراً در بسیاری از دانشکده‌های پزشکی در ایالات متحده جزو واحدهای درس دانشجویان پزشکی است و مضمون اصلی آن چگونگی دادن خبر بد به بیمار است. بعد از این شعر، ترغیب شدیم تا داستان «کلیسای جامع» را بخوانیم که به‌نوبه‌ی خود جالب است، چرا که یک قصه را از زبان دو نویسنده خواهید خواند: ریموند کارور و همسرش تس گالاگر.
پس از آن و کاملاً بدون ارتباط با آن، قصه‌ی «کجا ممکن است پیدا کنم» به دست‌مان افتاد. به عاشقان موراکامی که در ایران هم کم نیستند، توصیه می‌کنیم این داستان کوتاه را بخوانند. همچون «کافکا در کرانه» یکی از محورهای اصلی این داستان هم «جستجو» است. جستجو به‌دنبال چیزی که نمی‌دانیم چیست! ممکن است یک در، یک چتر یا حتی یک دونات باشد، اما مهم این است که مطمئنیم وقتی آن را ببینیم، می‌شناسیم و خواهیم گفت: «خودش است!»
و اما ارتباط!؟ توصیف تس گالاگر است از موراکامی: «گوشه‌گیرترین انسان جهان!»

دکتر امید زرگری
متخصص پوست
نشانی: رشت، پل بوسار، ساختمان پزشکان دانا، طبقه‌ی سوم، واحد یک، تلفن: ۷۲۲۷۵۲۰

Website: iranderma.com; drzargari.com
Email: ozargari@iranderma.com