پزشکان گیل

دکتر مسعود جوزی

۱
بالاخره این سال دارد به پایان می‌رسد. سالی که با غم یاران رفته شروع شد و غم‌های دیگر بر آن مکرر شد و شد و…اندوه آن امسال که هیچ، تا زنده هستیم از یاد نخواهد رفت.
بالاخره این سال دارد به پایان می‌رسد. پایانی که هم‌اینک در بسیاری کشورها نوید آغازی دوباره و گذر از آوار سنگین پاندمی است، ولی ما هنوز در انتظار تدبیر حاکمان نشسته‌ایم تا از مدبر لیل و نهار بیاموزند تدبیرِ گذر از روزگار را، و از محوّل نیز تحویل حال و احوال را. در انتظاریم و امیدوار…

۲
باری، در سالی که گذشت نسخه کاغذین «پزشکان گیل» جز در دو شماره پایان تابستان و زمستان منتشر نشد؛ اما سربلند بودیم که به همت دوستانی که یک لحظه تنهای‌مان نگذاشتند، پرتوان‌تر و پرکارتر و مسوول‌تر از هر ۱۷ سال پیش، تعطیلی نسخه کاغذی و کم‌رونقی سایت مجله را با به‌روز کردن کانال شبانه‌روزی تلگرام آن جبران کردیم؛ و دست دوستان درد نکند که در این وانفسای هجوم اطلاعات غلط (اینفودمی) و ادعاهای نادرست، هر چه از دست‌مان برمی‌آمد کردیم: از پوشش آخرین اخبار همه‌گیری، تا ترجمه و تالیف و نشر مطالب موثق علمی، و آموزش رفتارهای درست، و هشدار و اصرار بر بایست‌ها، و نقد و نهی ناشایست‌ها، و روشنگری در حد فهم و توان، و نصیحت ائمه مسلمین و…که گاه در شمارگان ده‌ها و حتی صدها هزار در فضای مجازی بازنشر و دیده شد. این از دست‌مان برآمد؛ چه کند بینوا ندارد بیش!

۳
از این‌روست آن‌چه در صفحات بعد می‌بینید، تنها نمونه‌ای است از آن‌چه در ۳۶۵ روز سال در کانال تلگرامی مجله منتشر می‌شود. از مطالب علمی روز که می‌توانید با هشتگ‌های #باشگاه_مجلات و #تازه‌های_علمی و سایر هشتگ‌های روز (#کرونا و #کووید_۱۹ و #واکسن و…) جست‌وجو کنید، تا یادداشت‌ها و مقالات دوستان و…البته این‌بار از مطالب سنتی شماره نوروز فقط معرفی فیلم‌های احتمالاً اسکاری را داریم (علی‌رغم تعویق جشنواره و حتی معرفی نشدن نامزدهای آن) داریم؛ مقالات برگزیده مسابقه نویسندگی پزشکی ۲۰۲۰ آمریکا منتشر نشدند (یا شاید اصلاً مسابقه برگزار نشد) و «معرفی جاذبه‌های گردشگری ایران» هم نداریم، چون کلاً گردشگری و سفر نداریم! در عوض، به‌جای ویژه‌نامه نوبل که مهرماه هر سال منتشر می‌کردیم و امسال نشد، دو مقاله درباره جایزه‌های جذاب شیمی و پزشکی داریم.

۴
این یادداشت با دلگیری و ناشادی شروع شد، اما هر چه باشد نوروز است و بهار است. به خاک مرده جان می‌بخشد، ما که آن‌قدر سخت‌جان بوده‌ایم که این سال را هم گذرانده‌ایم و البته آن‌قدر خوش‌بین و خوش‌باور و امیدوار که وعده‌های واکسیناسیون کرونای همه ایرانیان تا پایان سال ۱۴۰۰ را باور می‌کنیم! با تشکر از همه شما خوانندگان پیگیر و ارجمندی که امسال هم کنارمان بودید و نویسندگان عزیز و همکاران محترم دفتر مجله و عوامل چاپ و توزیع، نوروزِ جان‌به‌دربرده از این‌همه سختی را شادباش می‌گوییم، و با آرزوی گشایش در بخت مملکت، و تندرستی و سربلندی و شادکامی برای شما، دعای هر ساله شاعر همشهری، هوشنگ ابتهاج بزرگ، را تکرار می‌کنیم:
بهارا زنده مانی، زندگی بخش!
به فروردینِ ما فرخندگی بخش!
مگو کاین سرزمینی شوره‌زار است
چو فردا در رسد، رشک بهار است
برآید سرخ‌گل، خواهی نخواهی
و گر خود صد خزان آرد تباهی
بهارا، شاد بنشین، شاد بخرام
بده کام گل و بستان ز گل کام
دگربارت چو بینم، شاد بینم
سرت سبز و دلت آباد بینم
به نوروز دگر، هنگام دیدار
به آیین دگر آیی پدیدار…