پزشکان گیل

دکتر مسعود جوزی

اولاً که نوروز و سال نوی شما مبارک باشد! سال‌‌های بسیار سختی را پشت‌سر گذاشته‌ایم. تحریم اقتصادی و کرونا و پیامدهای این دو بلا: مرگ عزیزان و فقر فراگیر و… هر چه بدی که تصور کنی، بر سرمان آمده است. امید که سال نو در سایه واکسن و انشالله احیای برجام و رفع تحریم، آغاز گشایش‌ها باشد؛ که به‌قول مشهور این روزها: «دیگه بسه!» دیگر نمی‌کشیم! حول حالنا الی احسن الحال!
دوم، «پزشکان گیل» در شکل کاغذی‌اش به‌عنوان یک ماهنامه پس از ۱۹ سال به پایان راه رسیده است. اتفاق عجیب و مهمی هم نیست. در این سال‌ها برای بسیاری از نشریات صدها و هزاران برابر مهم‌تر از ما در ایران و جهان همین اتفاق افتاده است. غلبه فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بر مجله‌خوانی که از سال‌ها پیش شروع شده بود، پاندمی هم ضربه آخر را زد. از یک‌طرف قیمت کاغذ (در سایه سودجویی‌ها و انحصارات غیرمعقول و فسادهای مالی گسترده این حوزه) و چاپ سر به فلک می‌زند، و از دیگرسو بازار تبلیغات با سر زمین خورده است. چاره دیگری نداریم. انتشار مجله الکترونیک هم فعلاً در دستور نیست، ولی کانال تلگرامی مجله- به‌لطف دوستان و همکاران عزیزم- با قوت ادامه خواهد یافت؛ به‌ویژه با توجه به جایگاهی که در این دوران پاندمی پیدا کرده است.
از این‌ها هم که بگذریم، احوالات شخصی صاحب این قلم هم در این رسیدن به خط پایان دخیل است. سال ۷۶ که تصدی نشریه انجمن پزشکان عمومی رشت را برعهده گرفتم ۲۸ ساله بودم، سال ۸۲ که «پزشکان گیل» متولد شد ۳۴ ساله؛ و حالا از ۵۲ سالگی هم گذشته‌ام. دیگر فرصتی نیست، و کشف ناگهانی میگزوم قلبی و جراحی قلب باز در آبان امسال هم گویی تکرار آواز سعدی بود که: «ای که پنجاه رفت و در خوابی، مگر این پنج روز دریابی!»⇓ حالا نه این‌که گلستان و بوستانی در راه باشد، اما می‌شود به‌اقتضای سن دنبال کارها و علایق شخصی‌تری رفت.
اما چرا حالا اعلام می‌‌کنم؟ چون شماره بعد «میهمانی خداحافظی» است. هر یک از شما خوانندگان و نویسندگان عزیز مجله که در بخشی یا تمام این دو دهه همراه‌مان بوده‌اید، اگر به یادداشتی، خاطره یا یادواره‌ای از این دوران میهمان‌مان کنید، منت گذاشته‌اید. شماره بعد در مرداد ۱۴۰۱ و در آستانه «روز پزشک» منتشر می‌شود. چند ماهی فرصت هست.
و البته هنوز حرف‌های نگفته بسیار است که بماند برای همان شماره بعد. در کانال تلگرامی در کنارمان باشید. و باقی بقای شما!

⇑ همین‌جا سپاس بی‌پایانم را نثار همه عزیزان کادر پزشکی و پرستاری و… می‌کنم که در این ماجرا وامدار محبت‌شان شده‌ام به‌ویژه همکاران محترم قلبی آقایان دکتر رضا پوربهادر و دکتر محمدرضا آقاجان‌خواه و خانم دکتر شریعه رضایی و البته جراح ارجمند قلب دکتر حیدر دادخواه.