پزشکان گیل

شاید ما در زمان دانشجویی در کلاس خود از بقیه سر بودیم. شاید به‌عنوان پزشک عمومی در مطب خصوصی یا در یک درمانگاه کار می‌کنیم. شاید دستیاری تخصصی یا فلوشیپ را گذرانده‌ایم و جایی به‌عنوان متخصص یا عضو هیات علمی دانشگاه مشغول به‌کار هستیم.
اصلاً مهم نیست چه و کجا هستیم. اگر با بیماران سروکار داریم، حتماً با همکاران هم سروکار داریم. گاهی با آن‌ها مریض می‌بینیم؛ گاهی در کنفرانس کنار هم می‌نشینیم یا به صحبت‌های هم گوش می‌دهیم؛ گاهی یکدیگر را پوشش می‌دهیم؛ و البته، گاهی درباره یکدیگر قضاوت می‌کنیم.
ممکن است برخی حرف‌ها یا کارهای یکدیگر را قبول نداشته باشیم. مهارت‌های ارتباطی ما گاهی مورد پسند همدیگر نیست. گاهی به‌جایی می‌رسیم که فکر می‌کنیم نسل انسان‌های نئاندرتال شاید هنوز منقرض نشده است. در چنین مواقعی باید اندکی خویشتن‌دار باشیم. هیچ پزشکی نمی‌تواند ادعا کند که از این قاعده مستثنی است و بدون استثنا، تحت هر شرایطی باید به او و حرف‌ها و کارهایش احترام گذاشته شود، مگر این‌که هنر ظریف درایت و نزاکت و ملاحظه را بلد باشد. ما باید یاد بگیریم تحت هر شرایطی طوری رفتار کنیم که خطر اوقات‌تلخی به حداقل برسد. به یکدیگر کمک کنیم تا پزشکان بهتری باشیم: به یکدیگر احترام بگذاریم؛ نگرانی‌های خود را با یکدیگر در میان بگذاریم؛ اما چگونه؟
چند مثال را که در سایت «شبکه سرطان» (cancernetwork.com) به زبان جهانی هنر منتشر شده است، با هم مرور می‌کنیم.