پزشکان گیل

ترجمه: دکتر بابک عزیز افشاری

دکتر کیم شرایر، برای بیش از ۱۷ سال، پزشکی را شغل ایده‌آلی برای خود می‌دانست؛ ولی پس از انتخابات ۲۰۱۶، هنگامی که جمهوری‌خواهان طرح لغو قانون درمان ارزان (Affordable Care Act) را کلید زدند، شرایر ندای دیگری را حس کرد.
او یک دموکرات بود که در درمانگاهی در ویرجینیا کار می‌کرد و با این‌که تقریباً هیچ تجربه سیاسی نداشت، تصمیم گرفت در انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۱۸ داوطب شود. کرسی منطقه هشتم واشنگتن قبلاً در اختیار جمهوری‌خواهان بود ولی شرایر موفق شد نامزد حزب رقیب را با رای ۵۲/۴% در مقابل ۴۷/۶% شکست دهد.
شرایر ۵۰ ساله از نوجوانی مبتلا به دیابت نوع یک است. او اولین متخصص کودکان و اولین پزشک زنی است که به کنگره ایالات متحده راه یافته است. گفت‌وگویی که در ادامه می‌خوانید، اخیراً توسط ریتا رابین از مجله انجمن پزشکان آمریکا (JAMA) انجام شده است.

– تو دانش‌آموخته فیزیک نجوم هستی. آیا تصمیم داشتی به‌جای پزشکی در این رشته ادامه تحصیل دهی؟
– تصمیم داشتم در فیزیک نجوم یا فیزیک ادامه دهم. پدرم یک فیزیکدان بود و روی سامانه‌های ماهواره‌ای کار می‌کرد و من تصور می‌کردم رشته واقعاً جالبی است. می‌توانستم به‌طور مستقیم وارد بازار کار شوم. ولی در مدت کوتاهی دریافتم که با پزشکی خوشحال‌تر هستم.
– آیا همان اوایل دریافتی که می‌خواهی یک متخصص کودکان باشی؟
– نمی‌دانستم. می‌دانستم که می‌خواهم با مردم کار کنم، که می‌خواهم دانش را به کار بگیرم ولی با یک تماس بسیار شخصی. الگوی فوق‌العاده من، استادم دکتر فران کافمن، متخصص غدد کودکان بود. او واقعاً الگوی کاملی بود از این‌که چگونه می‌توان با اطلاعات علمی و مهارت‌های بین‌فردی بالا، یک زندگی ارزشمند داشت. شغل او برای من یک شغل ایده‌آل بود. به فکر تخصص غدد بودم ولی در دانشکده پزشکی دریافتم تخصص کودکان بهترین جا برای من است.
– گفتی تخصص کودکان یک شغل ایده‌آل است، پس چرا تصمیم گرفتی وارد کنگره شوی؟
– پرسش تو در واقع این است که یک موضوع چقدر باید جدی باشد تا یک متخصص کودکان شغل ایده‌آل خود را رها کند و پس از ۱۷ سال فعالیت موفق وارد یک حیطه کاملاً تازه شود. در واقع آن موضوع، انتخابات ۲۰۱۶ بود و پیامدهای آن برای کشوری که می‌شناسم و به آن عشق می‌ورزم، برای کودکان، برای خانواده‌ها و برای بیماران. و هنگامی که برخی تغییرات توسط دولت جدید را دیدم- تهدیدهایی که متوجه قانون درمان ارزان و حمایت از بیماران است، تهدیدهای زیست‌محیطی، تهدید برنامه‌های غذایی و آموزش ابتدایی- تصمیم گرفتم شاید بهتر باشد فردی که مبتلا به دیابت نوع یک است و متخصص کودکان هم هست، داوطلب شود و نیازهای واقعی ایالت ما را نمایندگی کند.
– آیا پیش از این‌که تصمیم به شرکت در انتخابات بگیری، هرگز فعالیت سیاسی داشتی؟
– همیشه به سیاست علاقه‌مند بودم ولی هرگز فعالیت سیاسی قابل توجهی نداشتم. این اتفاق محدود به فاصله ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸ است. این‌که افرادی مثل من بدون سابقه سیاسی تصمیم بگیرند وارد صحنه شوند چون در صورت عدم دخالت آنان، قرار است شاهد چنین اتفاقاتی باشیم. وقت این است که آستین‌ها را بالا بزنم و وارد صحنه شوم. شغل من این است که در پی بهترین منافع مردم این منطقه باشم. و صریح بگویم، چه کسی بهتر از یک متخصص کودکان که از هزاران کودک و خانواده در این منطقه مراقبت کرده، می‌تواند این کار را انجام دهد و صدای آنان را به کنگره برساند.
– حدود یک سال پیش داوطلب شدی. این کار چه تاثیری بر دیدن بیماران داشت؟
– قبلاً به من گفته شده بود که این یک شغل تمام‌وقت است و برای ثبت‌نام در انتخابات باید مرخصی بگیرم یا کلاً استعفا بدهم. تصمیم سختی بود. یکی از همکارانم که واقعاً از من حمایت می‌کند گفت: «ببین، به‌نظر ما، ما به افرادی مثل تو در کنگره بیشتر نیاز داریم و اگر خودت به این کار علاقه داری، از تو حمایت خواهیم کرد. لطفاً بدان که چه در صورت پیروزی و چه در صورت شکست، یک شغل در این‌جا داری.» و بنابراین، با توجه به شرایط واقعاً حساس کشور ما به خود گفتم «آیا می‌توانم یک سال بدون حقوق بمانم؟» در این موقعیت‌های تاریخی، ما اغلب برمی‌گردیم و می‌گوییم «آیا من تلاش خود را کرده‌ام؟ آیا مطمئن هستم که حق با من است؟ آیا کشورم به من نیاز دارد؟» و من تصمیم گرفتم که به امتحانش می‌ارزد.
– گفته‌ای که به‌عنوان تنها پزشک زن در کنگره، نقش حساسی داری. پزشکان دیگری در کنگره هستند، شامل دو مرد دموکرات در مجلس نمایندگان. دیدگاه تو به‌عنوان یک زن، چقدر ممکن است با آنان متفاوت باشد؟
– به‌نظر من اهداف مشترکی در زمینه مراقبت از بیماران و خواستن بهترین پیامدها برای آنان داریم. ما وارد این حرفه شدیم چون می‌خواستیم از مردم مراقبت کنیم و فکر می‌کنم آن دو در این مسیر الگوهای فوق‌العاده‌ای برای من هستند. زمانی بود که پزشک زن نداشتیم و فکر می‌کنم برای زنان بسیار مهم باشد که یک نفر واقعاً برای آنان بجنگد. احساس من در مورد کنگره دقیقاً همین است. اگر یک پزشک داشته باشید که منافع کودکان و زنان برایش در اولویت باشد، بهتر است آن پزشک زن باشد. داده‌ها نشان می‌دهد وقتی یک زن برنده می‌شود، به موضوعاتی مانند مرخصی زایمان و آموزش ابتدایی و برنامه‌های غذایی و هر چیز که برای خانواده‌ها بهتر است، بیشتر پرداخته می‌شود. معنی‌اش این نیست که مردان به این موضوعات اهمیت نمی‌دهند. زنان بیشتر اهمیت می‌دهند.
– چقدر پزشکی و به‌ویژه تخصص کودکان، تو را برای خدمت در کنگره آماده کرده است؟
– گاهی به‌شوخی می‌گویم که کارم در آن‌جا این خواهد بود که مثل شن‌بازی به همه یادآوری کنم درست بازی کنند یا رعایت حال دیگران را بکنند و ساخته‌های بقیه را خراب نکنند. ولی واقعیت این است که من تمام عمر حرفه‌ای خود را صرف گوش دادن به بیماران، همفکری با دیگران و حل مساله کرده‌ام. و این کاری است که در مقیاس اندکی متفاوت می‌خواهم انجام دهم. وقتی برای جمعی از هواداران در یک اتاق حرف می‌زنم، یا در یک سالن سخنرانی می‌کنم، هر یک از این افراد- و اکنون تعداد آنان به صدها نفر رسیده است- مانند یکی از مراجعین مطب من هستند.
– ابتلا به یک بیماری مزمن مانند دیابت نوع یک چه تاثیری بر دیدگاه تو در زمینه نظام سلامت ایالات متحده داشته است؟
– وقتی ۱۶ سالم بود تشخیص داده شدم. همیشه تصور می‌کردم باید برای یک شرکت بزرگ کار کنم تا بتوانم تحت پوشش بیمه باشم؛ و مطمئناً گزینه دیگری وجود نداشت. به‌نظر من ابتلا به یک بیماری مزمن نباید چنین تاثیری بر زندگی افراد داشته باشد. به اقتصاد کاره‌ای فکر کنید (gig economy: واژه‌ کاره عملاً به هر نوع اشتغال انعطاف‌پذیری گفته می‌شود که در مقابل کارهای مشخص و تعریف‌شده از ساعت ۸ صبح تا ۵ بعدازظهر قرار دارد و برای اقشاری نظیر دانشجویان و افراد خانه‌دار بهتر است و محدودیت‌های فرهنگ کاری رایج و غالب را ندارد). با این نظام سلامت که ما داریم، که سلامت شما در واقع در گرو این است که کار ثابتی داشته باشید، یک نویسنده ممکن است تصمیم بگیرد کتاب ننویسد چون نیاز به یک کار ثابت دارد، یا افراد ممکن است سراغ کسب‌وکارهای کوچک نروند چون در سیستمی گرفتار شده‌اند که ناچار هستند برای یک کارفرمای بزرگ کار کنند.
– چند تا از اهداف بزرگ تو در کنگره چیست؟
– فهرست بلندی دارم. اولین هدفم این است که به نقش منافع گروه‌های خاص و سرمایه‌داران بزرگ در سیاست بپردازم و به‌نظرم این هدف در قانون موسوم به «برای مردم» دیده شده است (قانون H.R.1 – For the People Act of 2019، که هدف آن افزایش نقش مردم در صندوق‌های رای از طریق کاهش تاثیر سرمایه‌داران بزرگ در سیاست، تقویت اصول اخلاقی برای کارکنان دولت و مقاصد دیگر است) که فساد را از سیاست دور خواهد کرد. قدرت منافع خاص و پول حذف می‌شود و قدرت کامل به رای مردم بازمی‌گردد. مشکل بسیار اساسی در زمینه بهای دارو وجود دارد چون بسیاری از اعضای کنگره و سنا از صنعت داروسازی پول می‌گیرند. چگونه می‌توانیم قاضی خوبی باشیم وقتی وابسته به شرکت‌های بزرگ دارویی هستیم؟ همین را درباره سیاست محیط‌زیستی و پول گرفتن از صنایع بزرگ نفت و گاز و زغال‌سنگ هم می‌گویم. با برگرداندن دولت به ملت، یعنی جایی که واقعاً به آن تعلق دارد، می‌توانیم به دنبال سیاست‌هایی باشیم که به‌نفع مردم این کشور و نه صرفاً در خدمت انحصاری شرکت‌های بزرگ باشد.
هدف بعدی من هزینه سلامت است تا مطمئن شویم هر عضو خانواده قادر به پرداخت هزینه خدماتی باشد که نیاز دارد منافع شرکت‌های بیمه و بهای داروها. چرا ما باید در این کشور دارو را گران‌تر از کانادا خریداری کنیم؟ چرا قلم اپی‌نفرین (EpiPen) در ایالات متحده ۶۰۰ دلار است و بسیاری از بیماران سه ساعت تا ونکوور رانندگی می‌کنند تا این دارو را به قیمت ۵۰ دلار بخرند؟
البته در مرحله بعد، می‌خواهم حامی حقوق زنان در زمینه تولیدمثل باشم و به سیاست‌های آموزشی و زیست‌محیطی و احترام کافی به نسل آینده توجه کنم. ما باید مراقب این سیاره باشیم.
– با دولت فعلی، این کار چقدر سخت است؟
– خوب، همیشه می‌توانم امیدوار باشم زمینه‌های مشترکی پیدا کنیم و با هم کار کنیم. این اتفاق عملاً در مورد بهای دارو در حال وقوع است. رییس‌جمهور ما با تاسیس زیرساخت‌هایی برای کار خانواده‌ها و مشاغل کوچک موافق است. همچنین می‌دانم قوانینی که تصویب می‌کنیم ممکن است وتو شود یا حتی به سنا نرسد ولی این کار پیامی درباره اولویت‌های ما به مردم می‌دهد و این‌که چه اتفاقاتی قرار است بیافتد اگر در انتخابات ۲۰۲۰ دموکرات‌ها در سنا و ریاست‌جمهوری پیروز شوند. چون چیزهایی مثل حذف فساد از سیاست و کاهش بهای دارو و بهبود سیاست‌های زیست‌محیطی، همه این‌ها مطرح خواهد شد. این در واقع زمینه را برای ۲۰۲۰ فراهم خواهد کرد.
– آیا دلت برای بیماران تنگ شده است؟
– البته که تنگ شده است. برخی از آنان را در اطراف شهر می‌بینم و این واقعا لذت‌بخش است. بسیاری از آنان داوطلبانه در کارزار انتخاباتی من شرکت کردند. همیشه حس می‌کنم به شدت وابسته به جامعه خود هستم.
– چه چیزی در کنگره بیش از همه برای تو تعجب‌آور بوده است؟
– اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد این است که چقدر صحن مجلس بی‌نظم است. سروصدا زیاد است و اغلب نمی‌توان فهمید چه خبر است. چیز دیگر این است که چقدر با هم کار می‌کنیم.
البته این‌که در جناح اکثریت هستیم، هیجان‌انگیز و مایه تسکین و خوش‌بینی است. همکارانم مشتاقانه به من کمک می‌کنند. آن‌ها به‌یاد دارند که ورود به این سیستم پیچیده و ناآشنا چقدر می‌تواند مایه سردرگمی باشد. همه کمک می‌کنند.

From
Dr Schrier Goes to Congress as Second Woman Physician
Rita Rubin, MA
JAMA, March 27, 2019